آزمایشات و معاینه برای تشخیص شقاق
اگر پزشک با یک شقاق عود شده یا مزمن وجود روبرو شود و تشخیص این مورد را داشته باشد، ممکن است روش‌های آندوسکوپی برای بررسی داخل بدن به منظور جستجوی علل زمینه ای تجویز شود. از انجام این موارد برای شقاق مقعدی حاد استفاده نمی شود، زیرا به خوبی جوابگو نیستند. اغلب، بیمار در ابتدا تنها بر اساس علائم درمان می شود و در صورت نیاز، رویه ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:
آنوسکوپی
این روش شامل قرار دادن یک لوله نازک و انعطاف پذیر با نور و دوربین در انتهای کانال مقعد است. گاهی اوقات برای راحت تر انجام شدن آنوسکوپی از بی حسی موضعی استفاده می شود.
سیگموئیدوسکوپی
کسانی که بعد از جراحی، شقاق مقعدی مزمن یا عود کننده دارند، ممکن است با سیگموئیدوسکوپی که روشی مشابه آنوسکوپی می باشد، اما کولون تحتانی را نیز بررسی می‌کند، بیشتر مورد ارزیابی قرار گیرند.
کولونوسکوپی
گاهی اوقات، از روش کولونوسکوپی برای بررسی وجود یک بیماری زمینه ای که ممکن است باعث ایجاد شقاق مقعدی شود، مانند سندرم روده تحریک پذیر (IBS) استفاده می شود. این روش شبیه به آنوسکوپی و سیگموئیدوسکوپی است، اما کل کولون را نیز بررسی می کند.
خوب است بدانید: گاهی اوقات شقاق مقعدی به اشتباه به عنوان هموروئید تشخیص داده می شود. این اتفاق باعث می شود که درمان مناسبی برای فیشر صورت نگیرد. در نتیجه ممکن است منجر به تبدیل شدن یک شقاق حاد به یک شقاق مزمن شود که درمان آن دشوارتر است.
عوارض این بیماری
شقاق مقعدی با بیماری های جدی تری مانند سرطان روده ارتباطی ندارد، اگرچه سرطان مقعد ممکن است شبیه به زخم شقاق باشد، با این حال برخی از عوارض احتمالی این عارضه عبارتند از:
- شقاق مزمن مقعد: این نوع شکاف به مرور زمان بهبود نمی یابد. بلکه می تواند باعث ایجاد بافت اسکار گسترده تری در محل خود زخم شود.
- فیستول مقعدی: «تونل‌های» غیرطبیعی کانال مقعد را به اندام‌های اطراف، معمولاً سایر قسمت‌های روده، می‌پیوندند. در صورتی که فیشر آنال درمان نشده باقی مانده و عفونت کند، می تواند فیستول را بوجود بیاورد.
- تنگی مقعد: به دلیل اسپاسم اسفنکتر مقعد یا انقباض بافت اسکار، کانال مقعد به طور غیر طبیعی باریک شده و فرد دچار تنگی رکتوم می شود.
